Transactiegrenzen

Transactiegrenzen zijn maxima die door financiële instellingen of toezichthouders worden gesteld aan de hoogte, de frequentie of de aard van een transactie. Ze worden toegepast om risico’s te beheersen, de integriteit van betalingsverkeer te waarborgen en te voldoen aan wettelijke verplichtingen.

Er bestaan verschillende typen grenzen. Een per-transactie limiet geeft aan welk bedrag in één transactie kan worden overgemaakt of betaald. Daarnaast zijn er dagelijkse of wekelijkse limieten die het totaalbedrag over een bepaalde periode beperken. Ook specifieke drempels kunnen gelden voor bepaalde betaalmiddelen, zoals kaartbetalingen of contante transacties. Deze grenzen kunnen op individueel rekeningniveau door banken of betaaldienstverleners worden ingesteld en in sommige gevallen door nationale of Europese regels worden opgelegd.

Een belangrijk doel van transactiegrenzen is naleving van anti-witwaswetgeving en terrorismefinanciering, oftewel AML/CFT. Op basis van deze regels worden meldings- of verificatie-eisen actueel gehouden. Wanneer een betaling een grens overstijgt of verdacht lijkt, kan aanvullende verificatie, blokkering of melding aan toezichthouders volgen.

Impliceert voor gebruikers en bedrijven dat grensbedragen invloed hebben op de flexibiliteit van geldtransfers en betalingsprocessen. Voor ondernemingen kunnen betaaldienstverleners limieten stellen aan bepaalde transactietypes of -hoeveelheden, zeker bij internationale betalingen. Technologische ontwikkelingen, zoals identity verification en geautomatiseerde monitoring, beïnvloeden voortdurend de instelling en handhaving van transactiegrenzen.

Zie ook: betaalverkeer, AML/CFT-regelgeving, betalingsdienstverlening.