Tieffrequentie

Tieffrequentie is een term uit de wetenschap en techniek die letterlijk de laagste frequentie aanduidt die in een signaal aanwezig is. In veel contexten verwijst tieffrequentie naar de fundamentale frequentie van een periodiek patroon: de laagste component in de harmonische reeks en daarmee de basis voor de toonhoogte in muziek of de kern van het signaal.

Bij een periodiek signaal, met periode T, is de tieffrequentie f0 = 1/T. Hogere tonen ontstaan als veelvouden van deze fundamentale frequentie (de harmonischen). De tieffrequentie bepaalt dus mede de perceptie van toon en timbre. In niet-periodische of sterk vervuilde signalen kan het begrip minder strikt zijn; vaak gaat men dan op zoek naar de laagste significante component in het spectrum.

Metingen van tieffrequentie gebeuren via spectrale analyse, bijvoorbeeld de Fourier-transformatie of power spectral density. In audio en muziek speelt de fundamentale frequentie een cruciale rol bij stemgebied en klankkleur, terwijl in techniek en engineering low-frequency-analyses van trillingen, structurele gezondheid en seismologie aandacht vragen voor de relatie tussen laagfrequente inhoud en gedrag van systemen.

Samenvattend verwijst tieffrequentie naar de laagste frequentie in een signaal, die vaak de fundamentale frequentie is en als uitgangspunt dient voor verdere spectrale analyse en toepassing in diverse disciplines. Zie ook fundament (fundamental frequency), harmonischen en laagfrequentie.