Standgevechten

Standgevechten, letterlijk standing fighting, is een term uit het Nederlands die verwijst naar gevechten die plaatsvinden in een staande positie, in tegenstelling tot grondgevecht (grondgevecht). Het omvat een breed scala aan disciplines die gericht zijn op stoten, trappen, blokken, afstandsbeheersing en voetwerk, vaak binnen sport- of zelfverdedigingcontexten.

De kern van standgevechten ligt in de afstands- en tempocontrole. Belangrijke elementen zijn houding en voetwerk om bereik en kracht te sturen, hoofdbeweging om stoten te ontwijken, en technische reeksen van aanvallen en verdedigingen. Technieken bestaan doorgaans uit punches en kicks, aanvullende controletechnieken zoals knie- en in sommige sporten elleboogslagen, evenals verschillende blokkeringen, parries en slips. In veel stijlen speelt ook de clinch een rol, waarbij vechters dicht bij elkaar proberen controle te krijgen zonder te vallen.

Stijlen en disciplines variëren, maar omvatten onder andere boksen, kickboksen, Muay Thai, karate, taekwondo en savate. In gemoderniseerde vechtsporten zoals mixed martial arts vormen standgevechten een belangrijk onderdeel naast grondgevechten. De rules en scoring verschillen per sport: sommige stijlen beperken clinching en grondnabij contact, terwijl andere meer ruimte bieden voor staande clinch en combinaties.

Training en veiligheid richten zich op conditie, coördinatie en controle, met beschermingsmiddelen zoals handschoenen, bit en soms scheenbeschermers. Standgevechten vinden plaats in sportwedstrijden, dojo- of trainingsmilieus en in zelfverdedigingstraining, waar realistische maar verantwoorde scenario’s worden geoefend.