Radiodiagnostiek

Radiodiagnostiek is een medisch vakgebied dat zich bezighoudt met het in beeld brengen van het menselijk lichaam ten behoeve van diagnose en behandelplanning. Het combineert beeldvormingstechnieken met klinische informatie en laboratoriumresultaten. De kernactiviteit is het verkrijgen, interpreteren en rapporteren van beelden zodat aandoeningen kunnen worden vastgesteld, functies kunnen worden beoordeeld en behandeltrajecten kunnen worden begeleid. Beeldvorming kan zowel stralingsgebonden als niet-stralingsgebonden zijn.

Veel gebruikte technieken zijn röntgenfoto’s (plain radiografie), fluoroscopie met contrast, computertomografie (CT), magnetische resonantiebeeldvorming (MRI) en echografie. In de nucleaire geneeskunde worden radiotracers gebruikt voor functionele beeldvorming, bijvoorbeeld met positronemissietomografie (PET) en SPECT. Sommige modaliteiten leveren drie-dimensionale beelden en reconstructies; CT en MRI leveren vaak cross-secties, terwijl ultrasound en radiografie veelal twee-dimensionale beelden opleveren, mogelijk in dynamische opname.

Toepassingen variëren van trauma- en infectiebeelden, cardiopulmonale evaluatie, oncologische stadiëring en follow-up tot beeldgestuurde interventies zoals biopsies, drainages of therapeutische procedures. De keuze voor een beeldvormingsmethode hangt af van de klinische vraag, de benodigde detailresolutie en de afweging van risico’s, zoals straling of contra-indicaties voor contrastmiddelen. Veiligheidsprincipes zoals ALARA vormen een centraal uitgangspunt.

Professionals zijn radiologen (artsen gespecialiseerd in radiologie) en medische beeldvormers/technici die beelden verwerven, beoordelen en rapporteren. Interventieradiologie omvat beeldgestuurde procedures die diagnostiek en therapeutische ingrepen combineren.