Packcarbureren

Packcarbureren, ook wel pack carbureren genoemd, is een warmtebehandeling voor oppervlaktemharding van staal. Het werkstuk wordt geplaatst in een afgesloten pakket met koolstofrijke materialen en verhit tot een temperatuur waarbij koolstof in het oppervlak diffundeert. Het resultaat is een carburized case met hogere hardheid en slijtvastheid, terwijl de kern meestal zachter blijft.

Proces: het stuk wordt schoongemaakt en in een afsluitbaar pakket geplaatst met koolstofhoudende materialen zoals houtskool of cokes. Het pakket wordt verwarmd tot ongeveer 900–950°C, zodat koolstof in het oppervlak diffundeert. De behandeling duurt meestal enkele uren, afhankelijk van de gewenste diepte. Na het carbureren volgt snel koelen (olie of lucht), waarna het werkstuk wordt gehard en meestal getemperd om spanningen te verminderen.

Voordelen en beperkingen: packcarbureren vereist geen dure gas- of vacuüminstallaties en kan geschikt zijn voor kleine tot middelgrote series en grotere of complex gevormde delen. Nadelen zijn een minder uniforme koolstofdiffusie, langere cyclustijden en mogelijke contaminatie uit het pakketmateriaal, wat de controle over het koolstofpotentieel minder nauw maakt dan bij gascarbureren.

Toepassingen en context: veel toegepast voor gereedschappen, tandwielen en onderdelen die een harde oppervlaktelaag vereisen maar waarvoor gascarbureren niet rendabel is. Historisch was packcarbureren een gangbare techniek; tegenwoordig wordt het vaak vervangen door gascarbureren of andere methoden, maar blijft het relevant voor specifieke productieomstandigheden en oudere installaties.