Opzegtermijn

Opzegtermijn is de periode tussen de opzegging van een overeenkomst en de beëindiging daarvan. Deze periode biedt partijen een overgangsperiode waarin lopende verplichtingen kunnen worden nagekomen, overdracht kan plaatsvinden en werkzaamheden kunnen worden afgerond.

In de Nederlandse arbeidsrechtpraktijk is de opzegtermijn meestal vastgelegd in het Burgerlijk Wetboek en kan worden aangevuld door cao’s en individuele arbeidsovereenkomsten. De exacte duur hangt af van wie opzegt (werkgever of werknemer) en van de duur van het dienstverband; als er geen specifieke afspraak is, geldt de wettelijke basis en kan een cao of contract langere termijnen voorschrijven. De opzegtermijn gaat doorgaans in op een vastgelegd moment na ontvangst van de opzegging en eindigt op de laatste dag van de afgesproken termijn.

Naast arbeidsovereenkomsten bestaan opzegtermijnen ook in andere contracten, zoals huurovereenkomsten en dienstverlening. Ook daar geldt dat de termijn kan verschillen per soort overeenkomst en afhankelijk is van wat contractueel of wettelijk is vastgelegd.

Uitzonderingen zijn mogelijk: bij dringende redenen kan ontslag op staande voet plaatsvinden, wat geen opzegtermijn vereist, en bij ontbinding via de rechter kan een andere regeling gelden. Het bepalen van de juiste opzegtermijn vereist vaak toetsing van de specifieke contracttekst, eventuele cao-afspraken en relevante wettelijke bepalingen. Het is raadzaam om bij twijfel contracten en juridische afspraken zorgvuldig te controleren en, indien nodig, juridisch advies in te winnen.