Oceaanluchtprocessen

Oceaan–luchtprocessen verwijzen naar de interacties tussen het oceaanoppervlak en de atmosfeer, waaronder gasuitwisseling, warmte- en vochttransport, en de vorming van zeeaerosolen. Deze processen zijn cruciaal voor het klimaat, de luchtkwaliteit en het koolstofcircuit van de oceaan.

Gasuitleiding en uitwisseling vinden plaats langs de oceaan–atmosfeer grens door windgedreven menging en verschillen in oplosbaarheid volgens Henry’s wet. De transfer velocity, vaak uitgedrukt als k600, hangt sterk af van windsnelheid en andere omstandigheden. De oceaan fungeert als een belangrijke sink voor CO2 in veel regio’s, terwijl in andere gebieden CO2 kan worden uitgegast. Ook andere gassen zoals CH4 en N2O spelen een rol in de oceaan–luchtuitwisseling.

Biogeochemische en biologische factoren dragen bij aan de fluxen tussen oceaan en atmosfeer. Fytoplankton verbetert de koolstofbalans door CO2 op te nemen, terwijl sommige vissen en micro-organismen DMS kunnen produceren, wat bijdraagt aan aerosolvorming en cloudvorming. De biologische koolstofpomp en de menging in de bovenste oceaan beïnvloeden samen met fysische processen de CO2-fluxen.

Zeespray en atmosferische reacties ontstaan wanneer golven en belvorming oceaanoppervlak in de atmosfeer aerosolen vrijgeven. Zeespray bevat zout en organische componenten en kan fungeren als nuclei voor condensatie, met consequenties voor bewolking en klimaatmodellen.

Observatie en modellering: wetenschappers meten gasfluxen en aerosolen met schepen, bouys en satellieten, en gebruiken gekoppelde atmosferische en oceaanmodellen met parameterisaties voor gastransfer en aerosolvorming om veranderingen in het systeem te begrijpen.