Nonkleincellige

Nonkleincellige longkanker (NLK) is een verzamelnaam voor longtumoren die niet tot small cell lung cancer (SCLC) worden gerekend. Samen vormen niet-kleincellige kankers ongeveer 85 procent van alle longkankers. De belangrijkste subtypes zijn adenocarcinoom, plaveiselcelcarcinoom en grootcellig carcinoom. Adenocarcinoom is de meest voorkomende subtype en kan ook bij niet-rokers voorkomen.

Risicofactoren voor NLK zijn onder meer roken (de grootste risicofactor), passief roken, radon, luchtverontreiniging, asbest en andere beroepsmatige blootstellingen. Symptomen zijn onder meer een aanhoudende hoest, kortademigheid, pijn op de borst en onverklaard gewichtsverlies of vermoeidheid.

Diagnose en classificatie hangen af van beeldvorming en histologie. Veelgebruikte beeldvormende technieken zijn röntgenfoto’s en CT-scans. De definitieve diagnose wordt gesteld op basis van een biopsie. Daarnaast worden moleculaire kenmerken onderzocht, zoals mutaties in EGFR, ALK, ROS1, KRAS, BRAF, MET en NTRK, en wordt de PD-L1-status bepaald om behandelopties te sturen.

Stadiëring gebeurt volgens het TNM-systeem. Lage stadia (I-II) kunnen soms operatief worden behandeld, meestal in combinatie met radiotherapie en/of chemotherapie afhankelijk van de locatie en functie. In gevorderde stadia (III-IV) is behandeling vaak multimodaal met chemotherapie, gerichte therapie en immunotherapie, al dan niet in combinatie met radiotherapie.

Behandeling is afgestemd op stadium en moleculaire kenmerken. Doelgerichte therapieën (bijvoorbeeld EGFR-, ALK-, ROS1- inhibitors) en immunotherapie (PD-1/PD-L1-inhibitors) spelen een belangrijke rol, soms in combinatie met chemotherapie. Prognose varieert sterk met stadium en biologisch profiel.