Nitrificatieinhibitors

Nitrificatie-inhibitors zijn chemische verbindingen die de nitrificatie van ammonium (NH4+) naar nitriet (NO2-) en uiteindelijk naar nitraat (NO3-) in de bodem vertraagd laten verlopen. Deze nitrificatie wordt aangedreven door ammoniak-oxiderende bacteriën en andere nitrificerende micro-organismen. Door in te grijpen in het enzym ammoniakmono-oxygenase (AMO) of door de groei en activiteit van nitrificerende organismen te verminderen, verloopt de omzetting langzamer en blijft een groter deel van het stikstof aanwezig als ammonium of als biologisch beschikbare nutriënten.

Veel gebruikte nitrificatie-inhibitors zijn DMPP (3,4-dimethylpyrazole phosphate), DCD (dicyandiamide) en nitrapyrine. Ze worden vaak toegepast in combinatie met ureum- of ammoniumhoudende meststoffen, of verwerkt in coatingmeststoffen en overige langwerkende formuleringen, om stikstofefficiëntie te verbeteren.

Voordelen van het gebruik van nitrificatie-inhibitors zijn onder meer een betere stikstofbenutting door gewassen, minder uitspoeling van nitraten naar het grondwater en soms een vermindering van lachgas (N2O) emissies door een langzamere nitrificatie. De effectiviteit varieert echter sterk met bodemtype, temperatuur, vocht en de aanwezigheid van micro-organismen; proef- en regionale aanpassingen zijn vaak nodig. Mogelijke nadelen zijn effecten op niet-doelwitmicrobiële gemeenschappen en residu- en milieukundige overwegingen die per stof verschillen.

De regelgeving rond het gebruik van nitrificatie-inhibitors verschilt per land en afhankelijk van het product. Gebruik moet altijd volgens labelinstructies en agronomische richtlijnen plaatsvinden.