Nietijzerhoudend

Nietijzerhoudend is een term uit de metaalwetenschap die verwijst naar metalen en legeringen die geen ijzer bevatten. Het onderscheidt deze materialen van ijzerhoudende (ferrose) materialen zoals staal en gietijzer. Nietijzerhoudende metalen worden vaak aangeduid als niet-ferroïsche metalen en kunnen pure elementen of legeringen zijn.

Enkele belangrijke voorbeelden zijn aluminium, koper, tin, zilver, goud, zink en magnesium, evenals legeringen zoals brons (koper en tin) en messing (koper en zink). Niet-ijzerhoudende metalen worden ook gebruikt in gespecialiseerde toepassingen zoals titanium- en nikkellegeringen. Deze materialen vertonen doorgaans verschillende combinatie van eigenschappen zoals goede corrosiebestendigheid, lage dichtheid, hoge elektrische of thermische geleidbaarheid en uitstekende vormbaarheid.

Belangrijke eigenschappen omvatten vaak: niet-magnetisch gedrag (in veel gevallen), betere corrosiebestendigheid dan veel ijzerhoudende materialen, en een hoog verlies aan gewicht bij lage gewichtstoename in constructies. Ze zijn populair waar gewicht, geleidbaarheid, of weerstand tegen corrosie cruciaal zijn. Nadelen kunnen hogere kosten zijn en soms lagere sterkte-gewichtverhoudingen vergeleken met bepaalde staalsoorten, afhankelijk van de toepassing en de specifieke legering.

Toepassingen variëren van elektrische bedrading (koper, aluminium) en warmtewisselaars (koperen en aluminium legeringen) tot structurele onderdelen in vliegtuigen, auto-industrie en chemische processen (titanium, nickel-legeringen). Recycling van nietijzerhoudende metalen is wijdverspreid en speelt een belangrijke rol in de metalenindustrie.