Koperlegering

Koperlegering is een verzamelnaam voor metalen die hoofdzakelijk uit koper bestaan, maar worden aangepast door toe te voegen van andere elementen zoals tin, zink, nikkel of aluminium. De toevoegingen veranderen eigenschappen zoals sterkte, hardheid, ductiliteit en corrosiebestendigheid ten opzichte van zuiver koper.

De belangrijkste groepen koperlegeringen zijn: brons (koper met tin) met hogere hardheid en slijtvastheid; messing (koper met zink) met betere vervormbaarheid en een geelachtige gloed; cupronikkel (koper-nikkel) met uitstekende corrosiebestendigheid, vooral in zeewater; aluminiumbronzen en siliconenbronzen (koper met aluminium of silicium) met hoge treksterkte en slijtvastheid, vaak toegepast in lagers en zware machineonderdelen. Er bestaan ook overige legeringen op basis van koper met andere elementen.

Toepassingen variëren per type. Brons wordt veel gebruikt voor lagers, tandwielen, scheepsuitrusting en beeldend werk; messing wordt veel toegepast bij water- en gasleidingen, fixturen, siermetaal en muziekinstrumenten; cupronikkel vindt veelvuldig toepassing in mariene omgevingen, munten en warmtewisselaars; aluminiumbronzen en siliconenbrons worden gekozen voor onderdelen die hoge sterkte en slijtvastheid vereisen, zoals lagers, kleppen en corrosieerbestendige onderdelen.

Verwerking en eigenschappen: koperlegeringen worden gieten, walsen en trekken en kunnen in sommige gevallen warmtebehandeld worden om sterkte te verhogen. Over het algemeen hebben ze een lagere elektrische geleidbaarheid dan puur koper, maar een hoger trek- en slijtvastheid. De corrosiebestendigheid varieert sterk met de samenstelling en de omgeving.

Recycling: koperlegeringen zijn doorgaans goed recyclebaar; reststoffen en afval kunnen opnieuw worden gesmolten en hergebruikt zonder significante kwaliteitsverliezen.