Kleurnegatieven

Kleurenegatieven, vaak aangeduid als kleurnegatieven, zijn fotografische films of platen waarop een beeld in kleur negatief is vastgelegd. Ze vormen de tussenstap tussen opname en het uiteindelijke positieve beeld op fotopapier of een digitaal bestand. In vergelijking met kleurpositieven (dia’s) leveren kleurnegatieven een omgekeerd beeld op.

De werking berust op drie emulsielagen in de film, elk gevoelig voor rood, groen en blauw licht. Na belichting ontwikkelen deze lagen zich zodat er kleurstoffen ontstaan in cyan, magenta en geel. Die drie kleurstoffen samen vormen het negatieve beeld. De filmbasis krijgt meestal een oranje maskerskleur mee, wat helpt bij de later te maken positieve weergave.

Ontwikkeling en reproductie: kleurnegatieven worden doorgaans ontwikkeld volgens de C-41-procedure (voor consumentenfilm) of een vergelijkbaar industrieel proces in professionele laboratoria. Na ontwikkeling is het negatief klaar om afgedrukt te worden op kleurpapier of om digitaal gescand te worden voor bewerking en weergave. Bij het afdrukken wordt het negatieve gebruikt in combinatie met contrasterende filtros en belichting om een positief beeld te produceren.

Formaten en gevoeligheden: veelgebruikte formaten zijn 35 mm (kleinbeeld), 120 (middelgroot) en grotere formaten voor professionals. De ISO-waarde van kleurnegatieven ligt meestal tussen 100 en 400 (soms hoger of lager afhankelijk van de film).

Geschiedenis en toepaving: kleurnegatieven domineerden het analoge fotografielandschap vanaf de jaren vijftig tot de vroege digitale tijd, met bekende merken als Kodak en Fujifilm. Hoewel digitaal de voorkeur heeft gekregen, blijven kleurnegatieven populair bij hobbyisten en in kunst- en archivistische toepassingen vanwege hun band met traditionele beeldvorming en scanning. Opslag vereist koele, donkere en stabiele omstandigheden om kleurfading te beperken.

---