KaliumArgondatering

Kalium-Argondatering, ook bekend als potassium-argon dating, is een radiometrische dateringstechniek die de ouderdom van gesteenten en mineralen bepaalt aan de hand van de vervalrelatie tussen kalium-40 (40K) en argon-40 (40Ar). Kalium-40 vervalt met een halfwaardetijd van circa 1,25 miljard jaar tot 40Ar en tot 40Ca via minder frequente kanalen. Argon is een edelgas en bij snel afkoelende vloeibare of kristallijne gesteenten kan het gas in het kristal blijven gevangen. De hoeveelheid radiogeen gevormd 40Ar in het monster bepaalt de tijd sinds het gesteente gesloten was voor argonuitwisseling.

Toepassing en reikwijdte: Kalium-Argon-datering is vooral geschikt voor vulkanische gesteenten en tephra, maar ook voor oudere sedimenten die een vulkanische laag bevatten. Het bereik ligt typisch tussen ongeveer 100.000 en miljarden jaren. Het kent twee hoofdvarianten: het traditionele K-Ar en het Ar-Ar-datingsprincipe, waarbij 39K wordt omgezet in 39Ar door neutronenbeschieting, waardoor interne normen en elke-isotopische analyse mogelijk is.

Procedure en aannames: monsters worden chemisch geanalyseerd op hun kalium- en argoninhoud, waarna de verhouding 40Ar*/40K (of 39Ar/40Ar in de Ar-Ar methode) wordt gebruikt om de ouderdom te berekenen, doorgaans met behulp van massaspectrometrie. Belangrijke aannames zijn dat het monster sinds zijn vorming gesloten is voor Ar-uitwisseling en dat atmosferisch Ar kan worden verwijderd of gecorrigeerd; correcte uitvoering en correcties zijn essentieel.

Beperkingen en betrouwbaarheid: argonverlies door verhitting of metamorfose kan het signaal resetten; interacties met oudere of jongere lagen kunnen de ouderdom beïnvloeden. De methode is het meest betrouwbaar wanneer meerdere analyses en calibraties worden uitgevoerd. Kalium-Argondatering heeft bijgedragen aan dateringen van vulkanische gebeurtenissen en maanmaterialen.