Köppensystematiek

De Köppensystematiek, ook wel Köppen-systeematiek genoemd, is een veelgebruikte indeling van de wereldklimaattypen op basis van de gemiddelde maandelijkse temperatuur en neerslag. Het doel is om klimaatpatronen te beschrijven en op een consistente manier kaartmatig weer te geven waar bepaalde klimaatzones voorkomen. De methode werd ontwikkeld door de Russische geograaf Wladimir Köppen in de late negentiende eeuw en later door Rudolf Geiger aangevuld; de veelgebruikte variant wordt vaak aangeduid als de Köppen-Geiger klassificatie.

De indeling verdeelt klimaatzones in vijf hoofdgroepen: A, B, C, D en E. A-klimaten zijn tropisch en hebben warme temperaturen het hele jaar; ze kennen diverse neerslagpatronen (Af: regenklimaat met geen droog seizoen; Am: tropisch moessonklimaat; Aw/As: tropisch savanneklimaat met droog seizoen). B-klimaten zijn aride of semi-aride en omvatten woestijn- en steppenklimaten (bijvoorbeeld BWh, BWk, BSh, BSk). C-klimaten kenmerken milde winters en variëren in neerslagpatronen; subtypes omvatten mediterrane klimaten met droge zomers (Cs, soms aangeduid als Csa/Csb) en klimaatzones zonder droog seizoen (Cf, zoals Cfa/Cfb). D-klimaten gelden als continentale klimaten met koude winters; ze variëren in zomertemperatuur en neerslagpatronen, met onderverdelingen en aanverwante varianten die droge zomers of droge winters beschrijven. E-klimaten zijn polaire klimaten met extreme kou, onderverdeeld in toendra (ET) en ijsklimaat (EF).

Hoewel breed toegepast in climatologie, wordt de Köppen-Geiger klassificatie bekritiseerd om zijn relatief eenvoudige grenzen en gevoeligheid voor datasamenstelling. Desondanks blijft zij een standaardreferentie voor globale klimaatkaarten, ecologie en regio-analyses.