Hydrohalogenering

Hydrohalogenering is een additiereactie waarbij een waterstofhalogenide HX (X = Cl, Br of I) wordt toegevoegd aan een onverzadigde koolwaterstof, meestal een alken of alkyn. Bij alkenen leidt deze additie doorgaans tot haloalkanen, terwijl bij alkynen in eerste stap vaak een vinylhalogenide ontstaat en bij blootstelling aan overmaat HX uiteindelijk een dihalogeen kan ontstaan. De reactie vindt doorgaans plaats onder zure of ionische omstandigheden en kan exotherm zijn.

Mechanismen en regioselectiviteit

Bij alkenen verloopt de toevoeging meestal via protonatie van de dubbele binding door HX, wat resulteert in een carrosivation van een carbokation. Het halide-ions X− valt vervolgens aan de positief geladen koolstof. De regio van de toevoeging volgt meestal de Markovnikov-regel: het halogeen gaat naar het meest substitueerde koolstof en het waterstof naar het minst substitueerde koolstof. Dit leidt tot het relatief stabielere product. In aanwezigheid van peroxiden kan HBr echter via een radicaalmechanisme verlopen, waardoor anti-Markovnikov-additie optreedt en Br aan het minder substitueerde koolstof terechtkomt.

Alkenen en halogenen

Voor alkenen is hydrohalogenering doorgaans eenvoudig: HX voegt zich op across de C=C-binding en produceert een haloalkaan. Voor alkynen verloopt de reactie in twee fasen: HX voegt zich eerst tot een vinylhalogenide, en bij verdere toevoeging kan een dihalogeen ontstaan.

Overige kenmerken

De reactie kan rearrangements of stereochemische invloeden vertonen als een carbokation als tussenprodukt optreedt. Bij radicale omstandigheden zijn afwijkende regioregels mogelijk. Hydrohalogenering is een veelgebruikte methode om haloalkenen en haloalkanen te synthetiseren, maar de omstandigheden bepalen de uiteindelijke regio- en stereochemie en eventuele multiple toevoegingen.