Geluidopname

Geluidopname is het proces van het vastleggen van geluidsgolven met behulp van opnameapparatuur, met als doel een geluidssignaal beschikbaar te maken voor verdere bewerking en reproductie. Geluidsopnames worden toegepast in muziek, film, radio, televisie en onderzoekssettings.

Belangrijke apparatuur omvatten microfoons (zoals dynamische, condensatorische en ribbon-microfoons), opname-interfaces of geluidskaarten, digitale recorders, en monitoringsystemen zoals hoofdtelefoon en luidsprekers. Zowel analoge als digitale opnames bestaan, maar digitale formaten zijn tegenwoordig dominant. De geluidkwaliteit wordt bepaald door de elektronica, ruis, dynamiek, en de akoestische omgeving.

Technieken betreffen de keuze en plaatsing van microfoons, bijvoorbeeld afstand tot de bron, opstelling en stereobeeld (mono, stereo, surround). Popfilters worden gebruikt tegen plosieven, en akoestiek speelt een grote rol bij de uiteindelijke klank. Monitoring tijdens opname is essentieel om niveau en klank te controleren. Opnames worden doorgaans gedigitaliseerd met een bepaalde sample rate en bitdiepte, bijvoorbeeld 44,1 kHz/16-bit of 48 kHz/24-bit, afhankelijk van het gewenste detail en de toepassing.

Procedureel bestaat het proces uit voorbereiding (doel, benodigde personen, planning), het registreren van meerdere takes (vaak multi-track of stereo), en daarna bewerken en mixen (equalizing, compressie, panning) gevolgd door masteren voor distributie. Belangrijke kwaliteitsfactoren zijn ruisniveau, clippingvrij houden van de ingang, consistente niveau-afstemming tussen takes en een geschikt akoestisch bereik.

Er zijn verschillende varianten, zoals studio-opname in een gecontroleerde ruimte, locatie- of veldopname in buiten- of omgevingssettings, en Foley-opnamen voor geluidseffecten die synchroon met beeld worden gebruikt. Geluidopname vereist technische vaardigheid en aandacht voor zowel hardware als akoestiek.