Fluiten

Fluiten is een werkwoord in het Nederlands met twee hoofdbetekenissen. In de meest algemene betekenis verwijst het naar het produceren van een fluitton door lucht langs de lippen te laten ontsnappen, vaak om een toon of melodie te creëren. Het kan ook betekenen dat men een fluit of fluitje als signaal gebruikt, bijvoorbeeld om aandacht te trekken, te waarschuwen of een gebeurtenis te starten of te stoppen.

Etymologie en verwantschappen: Het woord fluiten is verwant aan andere Germaanse talen die hetzelfde idee van het blazen en een fluitachtig geluid beschrijven. In het Duits is er het werkwoord flöten en in het Engels to flute, waarmee de ontwikkeling van de betekenis van geluid maken of blazen gemeen heeft. De basisbetekenis ligt in het genereren van een toon door luchtstroom en lipbeweging.

Gebruik en context: Fluiten komt veel voor in alledaagse situaties, bijvoorbeeld iemand horen fluiten als een teken van plezier of onzekerheid, of een oudere vrouw die zegt dat iemand vloeit of fluistert? In sport en openbare activiteiten is het fluiten van een scheidsrechter een formele signaalhandeling om te starten, stoppen of aandacht te trekken. In muzikale context wordt gefloten geluid geproduceerd wanneer iemand lucht door een fluit blaast, maar dit verwijst doorgaans naar het instrument zelf en het geluid dat daarbij ontstaat. De voltooid tegenwoordige tijd wordt gevormd met hebben en het voltooid deelwoord gefloten (bijvoorbeeld hij heeft gefloten).

Zie ook: fluit, signaalfluit, fluitspel.