Fibrinogeenwaarden

Fibrinogeenwaarden verwijzen naar de concentratie van fibrinogeen in het bloedplasma. Fibrinogeen is een glycoproteïne dat door de lever wordt geproduceerd en tijdens de bloedstolling door het enzym thrombine wordt omgezet in fibrine, waarmee een stolsel ontstaat. Daarnaast is fibrinogeen een acuut-fase-eiwit; de plasmaspanning kan toenemen bij ontsteking, weefselschade of zwangerschap.

Metingen worden meestal gedaan uit plasma met een trombine- of Clauss-methode. Resultaten worden uitgedrukt in gram per liter (g/L) of milligram per deciliter (mg/dL). Het referentie-interval ligt doorgaans tussen circa 2 en 4 g/L, maar de exacte grenzen hangen af van de gebruikte methode en populatie.

Interpretatie van de waarden hangt af van de context. Lage fibrinogeenwaarden (< ongeveer 1,5 g/L) kunnen wijzen op leverziekte, leverfalen, consumptiesyndroom zoals DIC, ernstig bloedverlies of aangeboren fibrinogeentoornissen. Hoge waarden (> ongeveer 4 g/L) komen vaak voor bij ontstekingen en andere acute-fasereacties, maar kunnen ook voorkomen bij zwangerschap, gebruik van orale anticonceptiva, roken, obesitas, infecties of sommige maligniteiten. Veranderingen kunnen de neiging tot bloedingen of tot trombose beïnvloeden, afhankelijk van het totale hemostaseplaatje.

In de klinische praktijk wordt fibrinogeen vaak als onderdeel van een coagulatietestbatterij gemeten bij verdenking op bloedingsneigingen, leverfunctie en ontstekingsprocessen, of bij diagnostiek van DIC. Preanalytische factoren zoals vertraging bij afname, hemolyse of incorrecte anticoagulatie kunnen de meting beïnvloeden.