Communicatietorens

Communicatietorens zijn hoge structuren die het mogelijk maken om draadloze communicatie en broadcasting te distribueren via antennes en bijbehorende apparatuur. Ze vormen een kernonderdeel van moderne telecommunicatienetwerken en worden ingezet voor radio- en televisiezending, mobiele telefonie en backhaulverbindingen tussen netwerkelementen.

Typen en ontwerpen variëren. Voorbeelden zijn latticetorens (frameconstructie van staal), monopoles en guyed masts. Hoogtes lopen van enkele tientallen tot enkele honderden meters. Locaties liggen vaak op verhoogde of open terrein voor betere dekking, maar ook op daken of industrieterreinen in stedelijke gebieden.

Een communicatietoren draagt antennes op verschillende hoogtes, plus voedings- en signaalkabels. Binnen schuren of gebouwen staan basiskasten met radio-, bewegings- en vermogenselektronica. Backhaulverbindingen (vaak glasvezel) verbinden de toren met de kernnetwerken; klimaatbeheer en beveiligingssystemen zorgen voor continuïteit.

Plaatsing en gebruik vallen onder bouw- en veiligheidsvoorschriften, milieu-overwegingen en stralingsnormen voor elektromagnetische velden. Regelgeving varieert per land, maar wordt doorgaans toegewezen door vergunningen, inspecties en naleving van normen.

De ontwikkeling van communicatietorens gaat terug tot de beginjaren van radiocommunicatie en televisiezending en werd aangewakkerd door de opkomst van mobiele netwerken. Ze blijven essentieel voor 4G/5G-distributie, broadcasting en backbone-netwerken, en worden steeds vaker aangevuld met kleinere cellen en gedistribueerde antennesystemen (DAS).