ééncomponentsystemen

Ééncomponentsystemen verwijzen naar systemen die bestaan uit één component of die als één deployable eenheid kunnen worden uitgerold. In de software- en systeemarchitectuur is dit vaak een monolithisch ontwerp, waarbij alle functies en logica samenkomen in één uitvoerbaar programma in plaats van verdeeld te worden over meerdere services of modules. De term onderstreept de ondeelbare aard van het systeem vanuit een architectuurperspectief.

Kenmerken omvatten een gezamenlijke codebasis en runtime omgeving, evenals één deployment artefact. Interne modulariteit kan bestaan, maar buiten het systeem blijft de grens die één uitvoerbare eenheid definieert. Communicatie tussen onderdelen verloopt via interne mechanismen in plaats van interprocess- of netwerktroepen tussen meerdere services.

Voordelen zijn onder meer eenvoud bij bouwen en testen in kleinschalige teams, en een eenvoudiger deployment- en monitoringproces zonder netwerklatentie tussen services. Nadelen zijn onder meer beperkte schaalbaarheid: onderdelen kunnen niet apart worden opgeschaald of vervangen, wat wendbaarheid en continue levering kan belemmeren. Daarnaast kan grote, complexe codebasis leiden tot langere doorlooptijden bij refactoring en moeilijkheden bij verantwoordelijkheidstoewijzing binnen teams.

Toepassingsgebieden omvatten kleinschalige applicaties, prototyping en embedded systemen met beperkte middelen. In de praktijk ontstaan vaak architertonische discussies over modulariteit binnen een ééncomponentensysteem, bijvoorbeeld via een “modulaire monoliet” of modularisering binnen een enkele deployable eenheid. Bij behoefte aan grotere wendbaarheid wordt vaak gekeken naar overgang naar microservices of naar een modulair monolith, waarbij grenzen zó worden getrokken dat onderdelen apart kunnen worden uitgerold terwijl de interne structuur behouden blijft.

Zie ook: monolithische architectuur, modulair monolith, componentgebaseerde software engineering.