ziekteverzuimpercentage

Ziekteverzuimpercentage is een maatstaf die aangeeft welk deel van de werktijd verloren gaat door ziekte binnen een organisatie over een bepaalde periode. Het wordt veelal gebruikt in HR-beleid, monitoring en benchmarking om de gezondheid van de werkomgeving en de effectiviteit van verzuimbeheersing zichtbaar te maken.

Berekening en interpretatie: de meest gangbare berekening is ziekteverzuimpercentage = (aantal ziekteverzuimdagen in de verslagperiode / totale werkdagen in die periode) × 100. Soms wordt gerekend op basis van fulltime-equivalenten (FTE) of per werknemer. Een hoger percentage duidt op meer verloren arbeidsuren door ziekte; een lager percentage wijst op minder verzuim. Varianten bestaan afhankelijk van sector, bedrijfsregistratiesysteem en rapportagebehoeften.

Gegevens en toepassingen: de cijfers komen uit ziekteverzuimregistraties, loon- en personeelsadministratie. Organisaties gebruiken het percentage voor trendanalyse, begrotingen van verzuimkosten, evaluatie van reintegratieprogramma’s en benchmarking met sector- of regionale gemiddelden. In sommige landen en sectoren vormt het verzuimpercentage ook een indicator in verplichtingen rondom arbeidsomstandigheden en ziektepreventie.

Overwegingen en beperkingen: definities van wat meetelt als verzuim (kortdurend vs. langdurig), mogelijke onder- of overregistratie en het verschil tussen parttime en fulltime werksituaties beïnvloeden de maat. Daarnaast meet het vaak alleen “presente ziekte” (niet aanwezig maar toch onderliggende productiviteitskwesties) en kan seizoen- of demografische variatie de interpretatie compliceren.

Gericht gebruik: in Nederland is verzuimbeleid doorgaans gekoppeld aan re-integratieverplichtingen en beleid rondom ziekteverzuimbeheer. Begrippen als preventie, welzijn, en terugkeer naar werk spelen een belangrijke rol bij het verlagen van het ziekteverzuimpercentage.