zelftestfuncties

Zelftestfuncties zijn routines in software en hardware die diagnostische controles uitvoeren om de juiste werking van componenten en systemen te verifiëren. Ze kunnen worden uitgevoerd bij het opstarten (zoals een power-on self-test, POST), op verzoek door de gebruiker of beheerder, of periodiek tijdens de werking van het systeem.

Veelvoorkomende testen zijn geheugencontroles (RAM), CPU en cache, opslagmedia, randapparatuur, netwerken, sensoren en actuatoren. In embedded systemen spreekt men vaak van built-in self-test (BIST) of self-test harness. Tests maken gebruik van testpatronen, zelfcorrigerende tests en memory scrubbing.

Tijdens de uitvoering worden prestatieresultaten, foutcodes en statusindicatoren gegenereerd. Uitvoer kan bestaan uit statuscodes, leds, pieptoon, of logboeken. Sommige systemen stoppen bij een ernstige fout en gaan in een veilige modus; andere markeren de fout en blijven operationeel.

Toepassingsgebieden en normen: consumentenelektronica, netwerkapparatuur, auto- en luchtvaartindustrie (bijv. ISO 26262 voor automotive veiligheid), industriële automatisering. Voor veiligheidskritische systemen zijn tests vaak streng gespecificeerd, gevalideerd en gedocumenteerd.

Voordelen en beperkingen: vroegtijdige opsporing van defecten, verbetering van betrouwbaarheid en onderhoud. Beperkingen: tests dekken mogelijk niet alle mogelijke fault modes; ze kunnen storingen veroorzaken als testpatronen interfereren met normale werking; er kunnen valse negatieve/positieve resultaten optreden; afhankelijkheden van testomstandigheden.