zeefbeenholtes

Zeefbeenholten zijn de luchtgevulde ruimten in het zeefbeen (os ethmoidale). Het zeefbeen ligt tussen de neusholte en de oogkassen en bevat een labyrinth van honderden kleine luchtholten, gescheiden door dunne botwanden. Deze holten maken deel uit van de paranasale sinussen en dragen bij aan het verwarmen en bevochtigen van ingeademde lucht, het verlagen van het botsgewicht van de schedel en aan resonantie bij de stem.

De zeefbeenholten zijn onderverdeeld in drie hoofdgroepen: anterior, middle en posterior ethmoidal cellen. Het aantal cellen varieert van persoon tot persoon en kan flink verschillen tussen individuen. De meeste anterieure en middelste cellen openen uit naar de middenneusgang (meatus nasi medius), terwijl de achterste cellen meestal uitmonden in de bovenste neusschelp (meatus nasi superior).

Ontwikkeling en variatie spelen een rol bij de grootte en het aantal cellen. Bij de geboorte zijn er al enkele cellen aanwezig, maar de pneumatisatie zet zich voort tijdens de kindertijd en volwassenheid, wat leidt tot grote variantie tussen mensen.

Klinisch gezien zijn de zeefbeenholten relevant omdat ontstekingen (ethmoiditis) kunnen optreden en door de nabijheid van de lamina papyracea tot het oog ook orbitale complicaties kunnen veroorzaken. Advies en behandeling hangen af van beeldvorming en klachten; CT-scan is de gebruikelijke methode voor beoordeling, en endoscopische sinuschirurgie (FESS) kan nodig zijn bij chronische ontstekingen of complicaties.