weefselreconstructie

Weefselreconstructie is een medisch specialisme dat gericht is op het herstellen of vervangen van verloren of beschadigde weefsels. Dit kan gebeuren door gebruik te maken van eigen weefsel (autologe transfer), donorweefsel, of synthetische materialen, met als doel zowel functionele als esthetische aspecten te herstellen.

Veelvoorkomende technieken zijn onder meer huidgrafts, lokale en regionale flappen en vrije microvasculaire flappen, waarbij weefsel met bijbehorende bloedvaten zorgvuldig wordt verplaatst. Daarnaast wordt soms gebruikgemaakt van vet-, spier- of fascie-transfers. In toenemende mate wordt weefselengineering toegepast, waarbij scaffolds, cellen en groeifactoren worden gebruikt om nieuw weefsel te vormen. De keuze voor techniek hangt af van de locatie, omvang van het defect, de bloedtoevoer en de gewenste functie en vorm.

Indicaties voor weefselreconstructie zijn onder andere na traumatisch letsel, bij oncologische operaties waarbij weefsel verloren is gegaan, bij uitgebreide brandwonden en bij aangeboren defecten. Preoperatieve planning omvat beeldvorming, beoordeling van de vasculaire robuustheid en afweging van donor- en ontvangersplaatsen, evenals verwachtingen omtrent functionaliteit en cosmetiek.

Uitkomsten variëren per techniek en patiënt. Mogelijke complicaties zijn flapnecrose, graftfalen, infectie, bloedingen en donorplaatsproblemen. Doel blijft het verkrijgen van stabiele reconstructie met minimale morbiditeit en een aanvaardbaar esthetisch resultaat.

Historisch gezien heeft de microsurgie de reconstructie aanzienlijk uitgebreid, met conditioneel succes op lange termijn. Recente ontwikkelingen richten zich op verbetering van vascularisatie, draagkracht en gebruik van biotechnologische innovaties zoals 3D-ontwerp en weefsel-engineering.