weefselhypoxie

Weefselhypoxie is een toestand waarbij weefsels onvoldoende zuurstof ontvangen of kunnen gebruiken, ondanks aanwezigheid van zuurstof in het bloed. Het ontstaat door een mismatch tussen zuurstoftoevoer en zuurstofverbruik of door storingen in cellulaire benutting van O2. Zuurstoftoevoer (DO2) hangt af van cardiale output, hemoglobineconcentratie en zuurstofbindingscapaciteit; dalingen hiervan door hypoxemie, anemie of dalende perfusie verminderen DO2. Wanneer weefsel geen O2 kan opnemen, verschuift metabolisme naar anaerobe glycolyse, wat leidt tot ATP-tekort, lactaataccumulatie en metabole zuurgraad. Langdurige hypoxie kan cellulaire schade veroorzaken.

Oorzaken zijn onder meer acute ischemie (bijv. bloedstolsels), chronische longziekten met lage arteriële zuurstofdruk, hoogte-adaptatie, koolmonoxide-vergiftiging en methemoglobinemie, evenals ernstige bloedarmoede of shock met verminderde perfusie. Kwetsbare organen zijn hersenen, hart en nieren. Klinische tekenen variëren per weefsel en oorzaak en kunnen prikkeling van ademhaling, tachycardie, verwardheid of verlaagde urine-output omvatten.

Diagnostiek omvat zuurstofverzadiging en zuurstofdruk in bloed (ABG), lactaatniveaus, en beoordeling van perfusie. In speciale instellingen kunnen weefseloksymetrie en imaging-perfusie helpen. Behandeling richt zich op het verbeteren van zuurstoftoevoer en weefseldoorbloeding, corrigeren van oorzaken (supplementaire zuurstof, beademing, vloeistoffen, vasopressoren, transfusie bij anemie, behandeling van CO- of methemoglobinemie).