virtualisatie

Virtualisatie is een technologie die hardwarebronnen zoals CPU, geheugen en opslag emuleert en presenteert als meerdere, geïsoleerde virtuele omgevingen op één fysieke machine. Elke virtuele machine draait eigen besturingssysteem en applicaties, gescheiden van andere VMs. Een softwarelaag genaamd hypervisor beheert de toewijzing van bronnen en isolatie tussen VMs. Er zijn twee hoofdtypen hypervisoren: bare-metal (Type 1) die rechtstreeks op de hardware draait, en hosted (Type 2) die bovenop een bestaand besturingssysteem draait.

Voordelen van virtualisatie zijn onder meer hogere benutting van hardware, vereenvoudigde provisioning, schaalbaarheid, betere isolatie en verbeterde disaster recovery. Toepassingen omvatten servervirtualisatie in data centers, desktop- en applicatievirtualisatie, en netwerk- en opslagvirtualisatie. In de praktijk is virtualisatie vaak een stap in cloud computing, waarbij flexibiliteit en efficiënte resource-management centraal staan.

Historisch gezien vindt de oorsprong van virtualisatie zijn wortels in de jaren 1960 bij mainframes en tijdsdeling. Moderne populariteit begon eind jaren 1990 met commerciële hypervisors zoals VMware, en later met open-source oplossingen zoals KVM en Xen. Het concept heeft zich uitgebreid naar gerelateerde gebieden zoals containerisatie, die isolatie biedt zonder volledige hardwarevirtualisatie, en naar virtuele netwerken en opslag.

Nadelen en uitdagingen bestaan uit prestatie-overhead, afhankelijkheid van de hypervisor en hardware, licentie- en nalevingsvereisten, en beheercomplexiteit. Goed beheer, beveiliging en monitoring blijven cruciaal voor effectieve implementaties.