verwerkingslast

Verwerkingslast is een verzamelterm voor de hoeveelheid verwerking die vereist is om een taak uit te voeren. In de ICT verwijst het meestal naar de mate van druk op een computersysteem door de uit te voeren software, maar het kan ook slaan op de mentale inspanning die een gebruiker moet leveren bij het verwerken van informatie. In de praktijk wordt onderscheid gemaakt tussen verwerkingslast op systeemniveau (computational processing load) en op menselijk cognitief niveau (cognitive processing load).

Computationale verwerkingslast betreft de resource-eisen van een systeem: CPU-tijd, geheugen, schijfruimte en I/O-bandbreedte. Het wordt gemeten met metrics als CPU-gebruik, responsietijd, doorvoer en wachtrijlengte. Bij capaciteitsplanning en prestatieoptimalisatie wordt vaak stress- en load-testing uitgevoerd om te bepalen bij welke verwerkingslast de systeemdoelen niet meer gehaald worden. Technieken zoals caching, load balancing, parallelle uitvoering en datareductie dienen om de verwerkingslast te beheersen.

Cognitieve verwerkingslast betreft de mentale inspanning die nodig is om informatie te begrijpen, te onthouden en beslissingen te nemen. In usability en human-computer interaction wordt hiermee rekening gehouden bij het ontwerpen van interfaces. Hoge verwerkingslast kan leiden tot tragere prestaties, meer fouten en verhoogde vermoeidheid. Beoordelingsmethoden zoals NASA-TLX en andere subjectieve workloadschaal worden gebruikt om de belasting te meten. Ontwerpstrategieën omvatten het beperken van informatie-dichtheid, chunking (het opdelen van informatie in behapbare blokken), progressive disclosure, duidelijke terminologie en fouttolerantie.

In beide contexten is het doel om verwerkingslast te beheren zonder afbreuk te doen aan functionaliteit. Door evaluatie van workloads, simulaties en usability tests kan verwerkingslast vroegtijdig worden beheerd en verbeterd, zodat prestaties, gebruikerservaring en veiligheid beter op elkaar zijn afgestemd.