verlijmingen

Verlijmingen zijn bindingen tussen twee of meer materialen die ontstaan door het gebruik van lijm. De lijm hecht zich aan de oppervlakken en vormt zo een samenhangende verbinding wanneer zij uithardt of afkoelt. Verlijming is een veelgebruikte techniek in bouw, houtbewerking, industrie en consumentenproducten vanwege de mogelijkheid verschillende materialen te verbinden zonder solderen of mechanische bevestiging.

Er bestaan verschillende typen lijm, afhankelijk van samenstelling en toepassing. Natuurlijke lijmen omvatten dierlijke lijm en caseïne-lijm. Synthetische lijmen omvatten epoxyharsen, polyurethaan, acrylaten, cyanoacrylaten en PVAc-lijm. Er zijn ook hot-melt-lijmen op basis van kunststof die bij verhitting vloeibaar worden en bij afkoeling hard worden. Lijmen kunnen watergebaseerd of solventgebaseerd zijn, wat invloed heeft op milieu- en gezondheidsaspecten.

Toepassingen variëren van houtwerk en meubelbouw, vloer- en wandbekleding tot verpakkingen, auto-industrie, elektronica en tandheelkunde. In tandheelkunde worden bonding-technieken gebruikt voor composietvullingen en restauraties, en in de industrie voor assemblage van kunststof, metaal en composieten.

Een goede lijmverbinding vereist schone, droge oppervlakken en een juiste keuze van lijm, rekening houdend met de materialen en de belasting. De lijm wordt aangebracht in een dunne, gelijkmatige laag en het geheel wordt gefixeerd totdat de lijm uithardt of afkoelt. Open tijd en uiteindelijke sterkte hangen af van temperatuur, vocht en het type lijm.

Voordelen van verlijmingen zijn onder meer sterkte, gelijkmatige verdeling van belasting over het oppervlak en het kunnen verbinden van materialen die niet met solderen of mechanische bevestiging kunnen worden verbonden. Nadelen zijn gevoeligheid voor vocht en warmte, veroudering en milieu-impact door oplosmiddelen of VOC-emissies bij sommige lijmsoorten.