verkeersflow

Verkeersflow, oftewel verkeersstroom, verwijst naar de beweging van voertuigen langs een verkeersnetwerk. In verkeerskunde worden doorgaans drie beschrijvende grootheden gehanteerd: flow q (voertuigen per uur), het gemiddelde tempo v (kilometer per uur) en dichtheid k (voertuigen per kilometer). De relatie tussen deze grootheden wordt weergegeven in het fundamentele diagram, waarmee men bewegingen van vrije stroming, verzadiging en congestie kan beschrijven.

In de praktijk worden verkeersflow en de onderliggende grootheden gemeten met detectors, camera's en GPS-probegegevens. Op macroniveau worden q, k en v als gemiddelden over tijd en ruimte gebruikt; op microniveau simuleren modellen het gedrag van individuele voertuigen. Het klassieke macromodel is de LWR-theorie (Lighthill–Whitham–Richards), die stroming beschrijft met een conservation law. Meer recente benaderingen combineren car-following regels met congestieanalyse.

Verkeersflow kent verschillende regimes: vrije stroming bij lage dichtheid, congestie bij maximale capaciteit en de overgangen daartussen. Bottlenecks, ongevallen, weersomstandigheden en wegwerkzaamheden kunnen de doorvoer verminderen, wat leidt tot stop-and-go-verschijnselen en schokgolven die zich achterwaarts door de rijbaan bewegen.

Toepassingen bestaan uit verkeersbeheersing, signalen afstemming, dynamische snelheidslimieten, rijstrookverdeling en rampmetering. Doel is het maximaliseren van doorvoer, verminderen van vertragingen en verbeteren van reistijdbetrouwbaarheid.

Met de opkomst van connected en autonomous vehicles en uitgebreide verkeersdata evolueren modellen van macroniveau naar hybride en data-gedreven benaderingen, met als doel real-time aanpassingen en betere lange termijnplanning.