verbeteringscircuits

Verbeteringscircuits is een term die wordt gebruikt voor systemen en praktijken die zijn ontworpen om continue verbetering te stimuleren in processen, producten of gedragingen. In essentie combineren deze circuits metingen, analyse en uitvoering om afwijkingen van doelstellingen te detecteren en corrigerende acties te laten plaatsvinden.

De kerncomponenten van een verbeteringscircuit zijn vaak sensing (monitoring van prestaties), diagnose en interpretatie van data, beslissingslogica en uitvoering (actuatie) die de systemen of processen aanpast. In veel gevallen zijn deze circuits gesloten lussen waarin feedback zowel de toekomstige metingen als de doelstellingen bijstelt. Naast klassieke regeltechniek (zoals PID-regelaars) zien velen ook adaptieve controle en reinforcement learning als moderne vormen van verbeteringscircuits.

Historisch komen de ideeën voort uit de kwaliteitskunde en regeltechniek. Het begrip is nauw verwant aan de PDCA-cyclus van Deming/Shewhart en aan Kaizen-praktijken die voortdurende kleine verbeteringen benadrukken. In bedrijfspraktijken worden verbeteringscircuits toegepast in productie, softwareontwikkeling, dienstverlening en organisatorische processen.

Voorbeelden van toepassingen zijn geautomatiseerde kwaliteitscontroles in fabricage, continue integratie en deployment-pijplines die feedback geven aan ontwikkelaars, en personalisatie- en productiviteitsapps die doelstellingen monitoren en aanpassingen voorstellen.

Kritiekpunten betreffen onder meer afhankelijkheid van data, het risico van misbruik of overoptimisatie naar de gemeten metrics, complexiteit en privacy-implicaties bij organisatorische toepassingen.

Zie ook: feedbackcontrole, PDCA-cyclus, Kaizen, Lean manufacturing, continue verbetering.