tweestapsverificatie

Tweestapsverificatie, ook wel twee-factor-authenticatie (2FA) genoemd, is een beveiligingsmethode voor authenticatie waarbij gebruikers twee verschillende factoren moeten leveren om toegang te krijgen tot een systeem. Deze factoren vallen doorgaans in drie categorieën: iets wat je weet (bijvoorbeeld een wachtwoord of PIN), iets wat je hebt (een telefoon, een hardwaresleutel of een token) en iets wat je bent (biometrische kenmerken zoals vingerafdruk of gezichtsherkenning).

In de praktijk wordt bij het inloggen eerst een gebruikersnaam en wachtwoord ingevoerd. Daarna volgt een tweede stap, zoals een code gegenereerd door een authenticator-app (TOTP), een pushmelding naar een geregistreerd apparaat, een sms-code, of een hardwaresleutel die via USB/USB-C of NFC wordt gebruikt. Voor sommige systemen telt een biometrische authenticatie op het apparaat mee als tweede factor, vaak in combinatie met beveiligingsmaatregelen op het apparaat zelf.

Voordelen van tweestapsverificatie zijn onder meer een aanzienlijke verhoging van de beveiliging en beperkte schade bij compromittering van het wachtwoord. Nadelen bestaan uit afhankelijkheid van de beschikbaarheid van de tweede factor en potentiele kwetsbaarheden zoals SIM-swapping, phishing ondanks 2FA, of verlies van het secondaire apparaat. FIDO2-hardwarekeys en phishing-resistente methoden verminderen risico’s.

Implementatie vindt zowel bij consumenten als bij organisaties plaats. 2FA kan worden beheerd via identity providers en standaarden zoals SAML, OpenID Connect of OAuth. Het is aanbevolen om herstelcodes, back-ups en duidelijke herstelprocedures te bieden, en om regelmatig te evalueren welke factoren het beste passen bij de beveiligingsnoden. Tweestapsverificatie is een effectieve extra beveiligingslaag, maar vervangt geen bredere beveiligingsstrategie.