Home

stressfracturen

Stressfracturen zijn kleine scheurtjes in een bot die ontstaan door herhaalde, submaximale belasting. Ze treffen vaak sporters, militaire medewerkers en anderen die plotseling veel trainen of de trainingsbelasting verhogen. Veel voorkomende locaties zijn de tibia, de metatarsalen, en minder vaak de femur, fibula of pelvis. De klachten ontstaan geleidelijk en bestaan meestal uit pijn tijdens of na activiteit, die bij rust kan verbeteren maar na belasten terugkeert.

Risicofactoren zijn onder meer een plotselinge stijging in trainingsbelasting, onvoldoende herstel, lage botmassa of botdichtheid, voedingstekorten

De kliniek kenmerkt zich door lokaal pijnpunt en gevoeligheid bij druk, vaak zonder duidelijke zwelling. De

Diagnose begint met anamnese en lichamelijk onderzoek. Röntgenopnames kunnen in de beginfase normaal zijn; MRI of

Preventie omvat een geleidelijke trainingsopbouw, voldoende rust en hersteltijd, geschikt schoeisel en ondergrond, en aandacht voor

(zoals
calcium
en
vitamine
D),
hormonale
factoren
bij
vrouwen
en
mogelijk
schoen-
en
ondergrondproblemen.
Eerder
opgelopen
stressfracturen
verhogen
ook
het
risico
op
herhaling.
pijn
neemt
toe
bij
belaste
activiteiten
en
kan
afnemen
in
rust;
bij
ernstige
letsels
kan
pijnreden
tijdens
dagelijkse
activiteiten
toenemen.
Een
volledig
lichamelijk
onderzoek
en
anamnese
zijn
nodig.
botscintigrafie
toont
vaak
het
letsel
eerder
en
specifieker.
Een
CT-scan
kan
bij
twijfel
helpen.
Behandeling
richt
zich
op
rust
en
vermijding
van
de
belastende
activiteit
voor
doorgaans
4–12
weken,
afhankelijk
van
de
locatie
en
de
mate
van
pijn.
Een
geleidelijke
re-integratie
onder
begeleiding
wordt
aanbevolen;
terugkeer
naar
volle
sportactiviteit
gebeurt
pas
als
pijnvrij
en
met
bewijs
van
genezing.
botgezondheid
en
voeding.