serumconcentraties

Serumconcentraties verwijzen naar de hoeveelheid van een stof in het serum, het vloeibare deel van het bloed datRemain na clotting. Deze concentraties geven een momentopname van de hoeveelheid van een analyte die vrij door de circulatie aanwezig is. Serum verschilt van plasmaconcentraties: plasma bevat stollingsfactoren, terwijl serum deze factoren ontbreekt.

Metingen van serumconcentraties gebeuren met verschillende analytische technieken, afhankelijk van de stof en de gewenste nauwkeurigheid. Veelvoorkomende methoden zijn immunoassays (zoals ELISA), immunochemische tests en chromatografische technieken (HPLC, LC-MS/MS). Voor sommige metalen kan spectroscopie of elektrochemische methoden worden gebruikt. Resultaten worden vaak uitgedrukt in eenheden zoals mmol/L, mg/dL, µmol/L of ng/mL, afhankelijk van het analyte.

Toepassingen omvatten klinische farmacologie, diagnostiek en monitoring. Therapeutic drug monitoring (TDM) gebruikt serumconcentraties om doseringen van medicijnen zoals antibiotica en antipsychotica af te stemmen. Serumconcentraties zijn ook belangrijk bij endocrinologie, metabolisme en toxicologie. Referentiewaarden en interpretaties variëren per analyte en zijn afhankelijk van factoren zoals leeftijd, geslacht en klinische toestand.

Interpretatie en factoren: de tijd sinds de toediening, vastende toestand, nier- en leverfunctie, eiwitbinding en interferenties kunnen de gemeten concentratie beïnvloeden. Pre-analytische factoren zoals verzamelen, opslag en clottingtijd kunnen de resultaten beïnvloeden. Nauwkeurige interpretatie vereist vaak klinische context en, waar relevant, vergelijking met referentiewaarden of seriënmetingen.