screeningstechniek

Screeningstechniek is een verzamelnaam voor technieken die worden toegepast om materialen te screenen, oftewel te scheiden op basis van grootte, gewicht of andere karakteristieken, en voor het identificeren van personen of monsters in onderzoek en gezondheidszorg. In de industrieel-technische context verwijst screening meestal naar mechanische scheiding van vaste stoffen door middel van roosters of zeefschijven (screenen). Het doel is om een product met een specifieke korrelgrootte te verkrijgen en ongeschikte fracties te verwijderen.

Een screen bestaat uit een draagvlak, een zeef of rooster met openingsgrootte, en vaak een aandrijving die beweging genereert (trillingen, roteren). Monotypen zijn statische schermen met vast gaas en dynamische schermen zoals vibro- of trommelschermen. Belangrijke parameters zijn openingsmaat (mesh), open area, helling, trillingsfrequentie en amplitude, feed rate, vochtgehalte en de karakteristieken van het materiaal (korrelgrootteverdeling, bulkdichtheid). Deze factoren bepalen de capaciteit, efficiëntie en het doorscheidingniveau.

Toepassingen komen voor in de winning en verwerking van gesteente (mining en aggregates), recycling, de voedingsmiddelenindustrie, chemische en farmaceutische processen, olie en gas en de agrarische sector. Resultaatkaders beschrijven onder- en overschotten, productkwaliteit en onderhoudsbehoeften.

Uitdagingen bij screening zijn onder meer schermblinding door fijn materiaal, slijtage van het gaas, storingen door vocht of klei, en energie- en onderhoudskosten. Ontwerp en bediening vereisen afstemming op de eigenschappen van het materiaal en de gewenste productkwaliteit. Verwante scheidingstechnieken zijn filtratie, sedimentatie en centrifugatie. Zie ook zeef, korrelgrootteverdeling en screening.