routingsalgoritmen

Routingsalgoritmen zijn methoden die routers gebruiken om te bepalen welke route een datapakket moet volgen door een netwerk. Ze spelen een essentiële rol naast routingprotocollen en routingtabellen. Een router onderhoudt een routingtabel met bestemmingsnetwerken, de volgende hop en een metriek die de voorkeur van de route aangeeft.

Routingsalgoritmen kunnen statisch of dynamisch zijn. Statistische routing vereist handmatige configuratie en verandert alleen bij beheeracties. Dynamische routing past zich automatisch aan netwerkveranderingen aan op basis van informatie die via routingprotocollen wordt uitgewisseld.

Belangrijke typen zijn:

- Distance-vector: routers delen hun afstandsvector met buren. Gebruikelijk is het Bellman-Ford-algoritme. Voorbeelden: RIP. Voordelen: eenvoudig; nadelen: trage convergentie en tel-to-infinity.

- Link-state: routers verzamelen kennis over de volledige netwerktoestand en verspreiden link-stateadvertenties. Elke router berekent met Dijkstra's algoritme de kortste paden. Voorbeelden: OSPF, IS-IS. Voordelen: snellere convergentie, betere schaalbaarheid; nadelen: hoger geheugen- en CPU-vereisten.

- Path-vector: gebruikt voor interdomain routing. BGP houdt paden en beleidsregels bij; AS-path helpt lusvorming voorkomen.

Metrics en beleidsregels bepalen welke route wordt gekozen: hop-count, bandbreedte, vertraging, betrouwbaarheid, kosten en administratieve afstand. Routingtabellen worden regelmatig bijgewerkt; convergentie is wanneer alle routers consistente routes hebben. Beveiliging en beleid, zoals authenticatie, filtering en route-redistributie tussen protocollen, zijn cruciaal in grotere netwerken.