reabsorptieprocessen

Reabsorptieprocessen zijn fysiologische mechanismen waarbij stoffen uit de voorurine in de nieren terug worden opgenomen in het bloed. Daardoor blijven bloedvolume, osmolaliteit en elektrolytenbalans behouden. De belangrijkste nefrononderdelen voor reabsorptie zijn het proximale tubulus, de lis van Henle, het distale tubulus en het verzamelbuis.

In het proximale tubulus vindt de grootste terugresorptie plaats: water, Na+, Cl-, glucose en aminozuren worden actief of passief teruggeworven via Na+-K+-ATPase en co-transporters. Water volgt osmotisch via aquaporines. In de lis van Henle vindt waterreabsorptie plaats in de descenderende tak en Na+, K+, Cl- in de stijgende tak via een Na+-K+-2Cl- cotransporter; de stijgende tak is waterondoorlaatbaar. Het distale tubulus voert verdere NaCl-reabsorptie uit en regelt fijne aanpassing vanvolume en concentratie. In het verzamelbuis regelt water- en natriumterugname onder invloed van hormonen en de osmotische toestand.

Hormonen reguleren de reabsorptie. Antidiuretisch hormoon (ADH) verhoogt de waterpermeabiliteit van het verzamelbuis, waardoor waterreabsorptie toeneemt. Aldosteron verhoogt Na+-reabsorptie in distaal tubulus en verzamelbuis en stimuleert kaliumsecretie. PTH verhoogt Ca2+-reabsorptie in het distale tubulus. ANP remt natriumreabsorptie in sommige delen van het nefron. Diuretica beïnvloeden deze processen afhankelijk van hun werkingspunt.

Samenvattend vormen reabsorptieprocessen de kern van urinevorming en vloeistofbalans. Ze bepalen de urineconcentratie, bloedvolume en elektrolytenbalans en passen zich aan bij de fysiologische toestand van het lichaam.