Home

piekintensiteit

Piekintensiteit is een maat voor de hoogte van een piek in een signaal dat wordt gemeten met instrumenten zoals een spectrometer, chromatograaf of massaspectrometer. Het is de maximale waarde van de y-as binnen de piek en wordt vaak uitgedrukt in eenheden die afhankelijk zijn van de gebruikte methode (counts per seconde, absorbantie, relatieve intensiteit).

Bij meetgegevens die intensiteit weergeven als functie van bijvoorbeeld golflengte, retentietijd of m/z, wordt de piekintensiteit

In quantificatie is piekintensiteit vaak gerelateerd aan de hoeveelheid analyte, maar absolute aantallen hangen af van

Toepassingen variëren per discipline: in UV-Vis-spectroscopie correleert de piekintensiteit met de concentratie via de Beerse wet;

afgelezen
aan
het
piekoppervlak:
het
hoogste
punt
van
de
piek.
Baselinecorrectie
en
ruis
beïnvloeden
deze
maat,
daarom
worden
vaak
piekwarmten-fittingen
toegepast
(bijv.
Gaussiaanse
of
Lorentziaanse
vormen)
om
de
topwaarde
te
bepalen.
instrumentrespons
en
meetomstandigheden.
Kalibratie
met
standaarden
is
meestal
nodig
om
van
piekhoogte
naar
concentratie
te
gaan.
Daarnaast
wordt
vaak
de
piekruimte
(het
gebied
onder
de
piek)
gebruikt
voor
quantificatie
omdat
dit
minder
gevoelig
is
voor
kleine
veranderingen
in
de
piekvorm.
in
massaspectrometrie
geeft
de
piekintensiteit
de
relatieve
abundantie
van
geïoniseerde
fragmenten;
in
chromatografie
reflecteert
het
detectorrespons
en
analytenconcentratie.
Piekintensiteit
is
afhankelijk
van
instrumentinstellingen,
detectorgevoeligheid
en
ruis,
en
vereist
doorgaans
calibratie
voor
vergelijkingen
tussen
monsters.