oxidatietesten

Oxidatietesten zijn laboratoriumproeven die de neiging van stoffen om te oxideren meten, of de snelheid en omvang van oxidatie onder gecontroleerde omstandigheden bepalen. Oxidatie is een chemische reactie met zuurstof die leidt tot de vorming van oxide- en afbraakproducten, wat de kwaliteit, veiligheid en werking van producten kan beïnvloeden. Deze testen worden toegepast om stabiliteit, houdbaarheid en prestaties te beoordelen, en om keuzes omtrent formuleringen, materialen en verwerkingscondities te onderbouwen.

Toepassingsgebieden zijn onder meer voeding, farmacie en cosmetica, materialenwetenschap en polymeren. In de voedingsindustrie worden oxidatietesten vaak gebruikt om rancidity te voorspellen en oxidatieve stabiliteit te kwantificeren. Veelgebruikte indices zijn peroxidewaarde (PV) voor primaire oxidatie, p-anisidinewaarde (p-AnV) en TBARS (bijv. MDA) voor secundaire oxidatie. De Rancimat-methode meet de oxidatieve stabiliteit van vetten en oliën bij verhoogde temperatuur en luchtstroom door de indringing van vlottende zuren.

In materialen en polymeren worden oxidatietesten uitgevoerd om de weerstand tegen oxidatie bij hitte, licht of zuurstof te beoordelen. Veelvoorkomende technieken zijn gewichtstoename onder belaste oxidatie, thermogravimetrische analyse (TGA) en differentiële scanning calorimetrie (DSC) om oxidatie-inductietijd en kinetiek vast te leggen.

Resultaten van oxidatietesten leveren parameters op zoals inductietijd, oxidatiesnelheid en veranderingen in samenstelling of gewicht. De uitvoering gebeurt volgens normen van ISO, ASTM en andere instanties, met specificaties over temperatuur, zuurstofniveau, belichting en monsterspecificaties.