oppervlaktemeting

Oppervlaktemeting is het bepalen van de grootte van een oppervlakte, vaak toegepast in landmeting, bouw, vastgoed en GIS. Het gaat om het kwantificeren van het oppervlak van objecten of gebieden, zoals percelen, gebouwen, terreinen of waterlopen. Bij oppervlakte kan onderscheid worden gemaakt tussen planimetrische oppervlakte (op een vlak projectievlak) en areale oppervlakte (rekening houdend met de kromming van de aarde). Voor kleinere oppervlakten volstaat een planimetric meting; voor grotere gebieden worden ellipsoïde- of 3D-modellen gebruikt.

Methoden en instrumenten: directe meting met meetkundige hulpmiddelen is traditioneel, maar tegenwoordig wordt vaak indirect gemeten via GNSS/GPS, total stations, 3D-laserscanners, fotogrammetrie met drones en LiDAR. De verkregen coördinaten of rasterdata worden in GIS of CAD verwerkt en omgezet naar oppervlakte berekeningen.

Proces: afbakenen van de te meten zone, dataverzameling, kwaliteitscontrole, verwerking en berekening van oppervlak, en rapportage van resultaten met eventuele onzekerheden. Eenheden zijn doorgaans vierkante meters, en voor grotere oppervlakken ook hectares of vierkante kilometers.

Normen en toepassingen: in Nederland en België bestaan normen en richtlijnen voor oppervlakteberekeningen, met name in de bouw en vastgoed. Specifieke normen zoals NEN 2580 komen voor gebouwoppervlakteberekeningen. Oppervlaktemeting vindt toepassingen in vastgoedwaardering, ruimtelijke planning, landbouw en milieuanalyses, civiele techniek en GIS-analyses.