oppervlakteconditionering

Oppervlakteconditionering is het geheel van bewerkingen die een oppervlak voorbereiden en de eigenschappen ervan verbeteren voor latere verwerking of toepassing. Doelen zijn onder meer betere hechting van coatings en lijmen, verhoogde corrosieweerstand en minder oppervlakteverontreinigingen. Door conditioning kunnen eigenschappen zoals ruweheid, polariteit en chemische activiteit worden gewijzigd.

Veelvoorkomende methoden vallen uiteen in mechanisch, chemisch en fysisch. Mechanisch omvat schuren, polijsten en zandstralen om vuil te verwijderen en de oppervlakte ruw te maken. Chemisch omvat reiniging met oplosmiddelen, alkalische of zure behandelingen en etsen, soms gevolgd door passivering. Fysisch omvat plasma- of corona-behandeling, laserconditioning en elektrolytisch polijsten. In de praktijk worden soms meerdere methoden in een procesreeks gecombineerd.

Toepassingen zijn breed: verbetering van hechting voor verf en coatings, afdichtingen en lijmverbindingen, behandeling van oppervlakken in de elektronica en halfgeleiderindustrie, medische implantaten en automotive- en constructieonderdelen. Ook voor kunststofverwerking kan oppervlakteconditioning de verwerking vergemakkelijken.

Kwaliteitsborging gebeurt aan de hand van normen en inspecties van oppervlaktekwaliteiten zoals ruweheid en zuiverheid, vaak volgens ISO-normen voor staaloppervlakvoorbereiding en coatingvoorbereiding. Branche- en toepassingsspecifieke normen bepalen de vereiste niveau's.

Milieu en veiligheid spelen een rol, vooral bij gebruik van oplosmiddelen, zuren en afvalwater. Veel praktijken verleggen zich naar minder gevaarlijke chemie, waterloze processen en herbruikbare middelen, met aandacht voor regelgeving en arbeidsveiligheid.