oplosmiddelgeving

Oplosmiddelgeving is het beleid en de regelgeving die betrekking heeft op oplosmiddelen: organische stoffen die kunnen verdampen en in veel processen en producten gebruikt worden om stoffen op te lossen, te reinigen of te verdunnen. Het vakgebied richt zich op het beperken van milieu- en gezondheidsrisico’s door vermindering van volatiliteit, emissies en arbeidsblootstelling, en stimuleert waar mogelijk substitutie door minder schadelijke alternatieven en schonere technologieën.

De kern van oplosmiddelgeving ligt in de beheersing van VOC-emissies (vluchtige organische stoffen). Dit omvat regels over het gebruik van oplosmiddelen in industriële installaties, vergunningen, emissie- en opslagregels, en maatregelen voor technologische efficiëntie en afvalbeheer. Ook productregelgeving speelt een rol, bijvoorbeeld regels die het gebruik van bepaalde oplosmiddelen in consumentenproducten beperken of labelen vereisen. In de Europese Unie vormen richtlijnen zoals de Solvent Emissions Directive (SED) en bredere industriële emissie- en productregelgeving de basis waarop nationale regels zijn gebaseerd.

In Nederland wordt oplosmiddelgeving uitgevoerd binnen het milieukader en de Arbeidsomstandighedenwet. De wet- en regelgeving worden toegepast via vergunningen voor bedrijven, toezicht en handhaving door de relevante overheidsdiensten, en toezicht op rapportage- en meetverplichtingen. Sectoren die regelmatig met oplosmiddelen werken zijn schilder- en coatingindustrie, drukwerk, reiniging, lijm- en coatingtoepassingen, en autoservicebedrijven. De ontwikkelingen richten zich op verdere vermindering van VOC-emissies, strengere substitutiedoelstellingen en de implementatie van Best Available Techniques (BAT) in industriële processen.

Zie ook: vluchtige organische stoffen, vergunningverlening, duurzame chemie, milieuregels.