ontwerpgeschiedenis

Ontwerpgeschiedenis is de studie van ontwerp en ontwerppraktijk door de tijd, en van de relaties tussen design, technologie, economie en cultuur. De discipline onderzoekt hoe objecten en systemen betekenis krijgen, hoe ontwerpvorming beïnvloedt wordt door productieprocessen en massaproductie, en hoe ontwerp weergaal reageert op sociale normen, waarden en veranderende behoeften. Daarbij bestrijkt ontwerp in brede zin disciplines zoals productontwerp, grafisch ontwerp, interieurarchitectuur, mode en architectuur, maar ook digitale en interactieve vormen van ontwerp.

Historisch gezien groeit ontwerp uit vakmanschap en ambacht van de pre-industriële samenleving naar een ingrijpende industrialisatie en standardisatie in de negentiende en twintigste eeuw. Ontwerpbewegingen zoals Arts and Crafts in het Verenigd Koninkrijk en Jugendstil streefden naar kwaliteit en tegenwicht tegen massaproductie, terwijl modernistische stromingen zoals Bauhaus, De Stijl en het International Style de nadruk legden op vereenvoudiging, functionaliteit en universele vormtaal. Na de Tweede Wereldoorlog groeide het ontwerp uit tot een volwaardige discipline in dienst van massaproductie, merkcommunicatie en gebruikservaring, terwijl postmodernisme kritiek leverde op uniformiteit en zg. hoge mode van de moderne esthetiek.

In de recente geschiedenis verschuift de aandacht naar duurzaamheid, circulariteit, globalisering en participatief ontwerp. Ontwerpgeschiedenis integreert Marie canonieke scheppingen met regionale en koloniale perspectieven, en onderzoekt hoe ontwerp cultuur vormt en wordt gevormd door economische en technologische verandering. Methoden omvatten het analyseren van objecten, beelden, archieven, tentoonstellingen en publicaties om veranderende betekenissen en praktijken te traceren.