oceaanwatertemperaturen

Oceaanwatertemperaturen verwijzen naar de temperatuur van zeewater op verschillende diepten en locaties. Meestal wordt onderscheid gemaakt tussen de zeeoppervlaktetemperatuur (SST) en de temperatuur in dieper water. Temperaturen worden doorgaans uitgedrukt in graden Celsius; Kelvin komt ook voor in wetenschappelijke context. De oppervlakttemperatuur is een sleutelparameter voor klimaat, weer en mariene ecosystemen.

Temperaturen variëren sterk met seizoen, breedtegraad en diepte. Tropische oppervlaktetemperaturen liggen meestal rond de 25–30°C; gematigde wateren zijn vaak tussen 5–20°C; polaire zeeën kunnen dicht bij 0–5°C liggen. Dieper water is kouder en de temperatuur daalt met de diepte, met een kenmerkende thermocline in de bovenste honderden meters. Zee- en luchtverruwing, windsnelheid en stromingen verschuiven warme en koude watermassa’s.

Observatie gebeurt via in-situ metingen en satellietgegevens. In-situ-methoden omvatten Argo-floats, kustboeien en scheepsmetingen die temperatuurprofielen leveren. Satellieten meten SST met infrarood- en microwavesensoren; infrarood werkt minder bij bewolking en microwaves geven wel dieper waterinformatie, maar hebben hun eigen biases. Gecombineerde datasets leveren een wereldwijd beeld van patroon en trends.

Veranderingen in oceaanwatertemperatuur zijn cruciaal voor het klimaat: de oceanen slaan het grootste deel van de extra warmte op sinds het begin van de industriële tijd, waardoor de oceaantemperatuur wereldwijd stijgt en de stratificatie toeneemt. Dit beïnvloedt mariene leefgemeenschappen, migratie van vissen en koraalriffen, en kan extreme weersverschijnselen versterken via El Niño/La Niña-variabiliteit. Langdurige opwarming draagt ook bij aan zeespiegelstijging door uitzetting van water.