nalevingseisen

Nalevingseisen zijn voorwaarden en criteria waaraan een product, dienst, proces of organisatie moet voldoen om aan een regelgeving, norm of contract te voldoen. Ze beschrijven de gewenste prestaties, veiligheid, milieu-impact of ethische eisen en kunnen juridisch bindend zijn of op vrijwillige basis gelden.

Wie nalevingseisen vastlegt, kan bestaan uit overheden, regelgevende instanties, normenorganisaties of af te sluiten contractspartijen. Ze kunnen prescriptief zijn (specifieke eisen) of functioneel (uitkomstgerichte eisen). Ze staan vaak in wetten, regels, EU-richtlijnen, nationale normen en codes of contractuele afspraken.

Om naleving te controleren bestaan conformiteitsbeoordelingsprocedures, zoals testen, inspecties, audits, certificering of zelfverklaring. In veel markten is een derde partij-inspectie vereist; bij sommige producten levert een keurmerk bewijs van naleving. Naleving vergroot de toegang tot markten, verhoogt veiligheid en vermindert aansprakelijkheid.

Voorbeelden: EU-producten krijgen vaak een CE-markering als teken van conformiteit met relevante EU-richtlijnen; milieuregels zoals RoHS en WEEE beperken gevaarlijke stoffen en afval; privacywetgeving zoals de AVG/GDPR legt nalevingseisen op voor gegevensverwerking; bouw- en woningregelgeving stelt eisen aan veiligheid en toegankelijkheid.

In organisaties helpen nalevingseisen bij risk management en governance: ze vormen input voor ontwerp, productieprocessen, inkoop en veiligheidscyclus; wijzigingen in wetten leiden tot updates van normen en procedures. Het nalevingsbeleid is daarmee een voortdurend onderdeel van bedrijfspijsing en operationele verantwoordelijkheid.