minimumverblijfsduur

Minimumverblijfsduur is de vereiste duur van verblijf die door een wet, regeling of beleidsregel is vastgesteld om in aanmerking te komen voor een bepaald recht, voordeel of status. Het begrip wordt ingezet om aan te geven hoe lang iemand ten minste op een plaats aanwezig moet zijn, vaak onder bepaalde voorwaarden zoals legal status, continuïnt verblijf en verbanden met adresregistratie.

In het kader van immigratie en naturalisatie verwijst minimumverblijfsduur meestal naar de periode die iemand minimaal in een land moet verblijven met een geldige verblijfsvergunning om in aanmerking te komen voor permanente residentie of naturalisatie tot het burgerschap. Hierbij geldt vaak ook de eis van continu verblijf en de afwezigheid van ruimten die het recht op verblijf kunnen schaden. De precieze duur en de toelichting (bijvoorbeeld welke afwezigheden afbreuk doen aan de continuïnteit) variëren per land en regeling.

Ook in huur- en woonregelgeving kan een minimumverblijfsduur voorkomen. Verhuurders kunnen een minimale contractduur vaststellen, bijvoorbeeld om de continuïteit van bewoners te waarborgen of administratieve kosten te beperken. In sommige sociale- of arbeidsvoorzieningen bepaalt de minimumverblijfsduur wanneer men in aanmerking komt voor bepaalde tegemoetkomingen of ondersteuning, zoals huurtoeslag, sociale bijstand of werkvergunningen.

De bepaling van de minimumverblijfsduur wordt doorgaans ondersteund door documentatie zoals reis- en verblijfsvergunningen, adresregistratie en verifieerbare aanwezigheid in een land. Uitgaven, reizen en registratietijden kunnen meetellen of juist leiden tot onderbrekingen in de berekening, afhankelijk van de specifieke regeling.

Zie ook: continue verblijfsduur, permanente verblijfsstatus, naturalisatie.