microprocessorgebaseerde

Een microprocessorgebaseerde systeem is een computersysteem waarin een microprocessor als centrale verwerker fungeert, met extern geheugen en randapparatuur die via een busstructuur met de CPU zijn verbonden. In dergelijke systemen ligt de rekenkracht primair bij de microprocessor, terwijl RAM, ROM en I/O-controllers doorgaans op aparte Chips zitten. Dit staat in contrast met microcontroller-gebaseerde systemen, waarbij CPU en perifere onderdelen vaak op één chip zijn geïntegreerd.

Een typische microprocessorgebaseerde architectuur bevat een CPU, extern geheugen (RAM en ROM) en diverse I/O-controllers. De componenten communiceren via data-, adres- en controlesignalen op een bus. Vaak draait er een besturingssysteem of real-time operating system (RTOS) en firmware die de hardware aanstuurt. Door het gebruik van extern geheugen kunnen grotere programma’s en datasets worden verwerkt en is de systeemuitbreiding met extra randapparatuur eenvoudiger mogelijk.

Historisch gezien ontstond deze benadering in de jaren zeventig en tachtig met de opkomst van personal computers, zoals systemen gebaseerd op de Intel 8086/8088 en de Motorola 68000. In die tijd bood een microprocessorgebaseerde opzet betere prestaties en flexibiliteit vergeleken met volledig geïntegreerde systemen. Ook in industriële en netwerktoepassingen bleef deze benadering relevant, vooral wanneer hogere verwerkingskracht of uitbreidbaarheid vereist was.

Toepassingen variëren van klassieke personal computers en workstations tot industriële besturings- en embedded systemen, netwerkaansluitingen en medische of telco-apparatuur. Voordelen zijn onder meer verhoogde verwerkingskracht, modulariteit en een rijkere software-ecosysteem; nadelen zijn grotere complexiteit, hoger stroomverbruik en hogere kosten ten opzichte van volledig geïntegreerde oplossingen.