microgroef

Microgroef is de benaming voor de fijne groefstructuur die op vinylopnames wordt gebruikt. In tegenstelling tot de grotere groeven van de vroegere 78-toeren-schijfjes maakte de microgroef het mogelijk om meer geluid per schijf te bevatten. Door kleinst mogelijke groefbreedte en groefafstand kon op een enkel oppervlak langer spelen per zijde, waardoor lange speelduur mogelijk was op 12-inch LP’s die draaiden aan 33⅓ rpm.

Historisch gezien werd microgroef in de late jaren veertig van de twintigste eeuw geïntroduceerd door de CBS/Columbia-fabrikantengroep ten tiende om een nieuw soort langspelers (LP’s) te ontwikkelen. Het format maakte de opkomst van albums en conceptalbums mogelijk en lag aan de basis van het succes van vinyl als thuisluistermedium. In de jaren vijftig en zestig werd de microgroef verder toegepast en kwam stereo-geluid beschikbaar, wat een belangrijke verdere stap in de populariteit van vinyl betekende.

Technisch vereist microgroef een fijnere naald (stylus) en betere afstelling van de toonarms en cartridges. De groeven dragen zowel verticale als laterale modulatie, waardoor stereo‑afspeelmogelijkheden mogelijk werden. Het microgroove‑ontwerp heeft geleid tot een hogere geluidskwaliteit en een grotere dynamiek ten opzichte van de eerdere groeven.

Vandaag blijft de microgroef de standaard voor commerciële vinyl‑LP’s en singles met opnames langer dan de oude 78-toerenrecords. Het begrip wordt soms nog gebruikt om vinyl als geheel te beschrijven, hoewel digitale media sinds de jaren negentig een prominente concurrent zijn geworden.