magneetstrook

Een magneetstrook is een dunne strook magnetiseerbaar materiaal die op veel kaarten is aangebracht om gegevens op te slaan en uit te lezen met een kaartlezer. De strook bevindt zich meestal langs de rand van de kaart en wordt gelezen wanneer de kaart langs de lezer wordt gesleept of gezwipt.

De meeste magneetstrijken bestaan uit drie sporen. Track 1 is alfanumeriek en Track 2 numeriek; Track 3 wordt zelden gebruikt. Volgens ISO/IEC 7811 bepalen spoorindelingen en coderingsschema’s de capaciteit: Track 1 kan ongeveer 79 tekens bevatten; Track 2 ongeveer 40 cijfers. Op Track 1 staan meestal het kaartnummer en de naam van de kaarthouder; op Track 2 bevinden zich het Primary Account Number, de vervaldatum en de servicecode, met aanvullende (discretionaire) gegevens mogelijk op de sporen.

Werking: De kaartlezer gebruikt een kop met een magnetische leeskop om de patronen van magnetisatie in de strook te detecteren en omzet deze patronen in digitale data. Data op de strook worden doorgaans gecodeerd met F2F- of andere self‑clocking‑codering. Bij een fout kan foutdetectie optreden en kan de transactie worden geweigerd.

Beveiliging en gebruik: De gegevens op een magneetstrook zijn meestal niet versleuteld op het moment van opslag en zijn relatief kwetsbaar voor skimming en cloning. Daardoor wordt steeds vaker gekozen voor chipgebaseerde systemen (EMV) en contactloze technologie, terwijl magneetstrken nog steeds voorkomen voor compatibiliteit en offline transacties, evenals in identiteits- en toegangskaarten en openbaar vervoer.

Historie en toepassingen: De magneetstrook werd in de jaren 1960 ontwikkeld en werd al snel breed toegepast op betaalkaarten, identiteitsdocumenten en toegangspasjes. Vandaag bestaan naast magneetstr eken ook chips en contactloze systemen; stroken blijven bestaan waar compatibiliteit vereist is.