logografische

Logografische systemen zijn schrijfsystemen waarin de belangrijkste tekens logogrammen zijn: grafische symbolen die een woord of morfeem uitdrukken in plaats van een klank of lettergreep. Een logograaf teken kan dus semantische informatie dragen zonder direct de uitspraak van het woord weer te geven. Vaak bestaan er tekencombinaties die samen een betekenis leveren, en sommige tekens hebben meerdere lezingen of betekenissen afhankelijk van context.

Het bekendste voorbeeld is het Chinese schrift (hanzi), waarbij elk teken doorgaans een morfeem of woord vertegenwoordigt en verschillende leesingen kan hebben. Historisch gezien begonnen samenlevingen vaak met pictogrammen en evolueerden vervolgens naar logogrammen; in Mesopotamië werd cuneiform zowel logografisch als syllabisch gebruikt, en Egyptische hiërogliefen bevatten logogrammen naast fonetische tekens. Mayaglyphen zijn deels logografisch en deels syllabisch.

In de moderne tijd blijft logografie vooral prominent in Oost-Azië. In Japan combineert het systeem kanji (logogrammen) met kana-partities die fonetische informatie leveren, waardoor een mix van logografische en fonetische elementen ontstaat. In andere talen komen logogrammen minder frequent voor, maar ze spelen vaak een rol in historische inscripties en speciale contexten. In digitale omgevingen wordt logografie ondersteund door Unicode en diverse invoermethoden, die het invoeren en herkennen van tekenreeksen vergemakkelijken.

Voordelen van logografische systemen zijn de mogelijkheid om semantische informatie onafhankelijk van uitspraak te communiceren en taalgrensoverschrijdende herkenning te bevorderen. Nadelen zijn onder meer een hoge leercurve, het grote aantal karakters dat geleerd moet worden en ambiguïteit bij uitspraak in talen met meerdere lezingen.