liquiditeitsvoorkeurshypothese

De liquiditeitsvoorkeurshypothese is een economische theorie van John Maynard Keynes over de vraag naar geld en de determinanten van de rente. Volgens de hypothese is de rente het prijskaartje van liquiditeit en functioneert deze als evenwichtsprijs op de geldmarkt: bij een gegeven geldhoeveelheid wordt de rente bepaald door de vraag naar geld (Md) en het aanbod van geld (Ms).

De geldvraag ontstaat volgens drie motieven: (1) transactiesmotivatie, die naar verwachting stijgt met het inkomen; (2) voorzieningsmotivatie, een extra vraag naar geld uit voorzorg; en (3) speculatieve motivatie, waarbij beleggers geld aanhouden om toekomstige rente-bewegingen te benutten. Md wordt daarom vaak geschreven als Md = L(i, Y), waarbij L stijgt met het inkomen Y en afneemt met de rente i.

In de korte termijn, bij een vaste geldhoeveelheid Ms, bepaalt de geldmarkt het evenwichtsoordeel voor i: hogere inkomsten verhogen Md en, om Md gelijk te stellen aan Ms, moet de rente stijgen. Een hogere rente maakt het aanhouden van geld duurder en verlaagt Md; zo wordt de marktevenwicht hersteld. Dit concept leidt tot de LM-curve in het IS-LM-model, waarin de rente stijgt bij toenemende inkomsten als de geldhoeveelheid niet kan reageren.

Kritisch begrip is dat de theorie een rol speelde in het doorbreken van de klassieke hoeveelheidstheorie in de korte termijn, en zijn ideeën blijven invloedrijk in macro-economische analyse van monetair beleid en liquiditeitsverschillen. In speciale gevallen kan de rentestand weinig reageren (liquidity trap), waardoor monetair beleid minder effectief is.